Οι Σχέσεις και το Σχετίζεσθαι…
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει;
Σχέσεις, μια οδυνηρή εμπειρία ή το ελιξίριο της ζωής;
Γιατί “σχετιζόμαστε”; Τι περιμένουμε; Τι είμαστε διατιθέμενοι να δώσουμε;
Βελτιώνονται οι σχέσεις;
Τι γίνεται όταν οι άλλοι μας πληγώνουν;
Τι είναι αυτός ο έρωτας;
Πόσο αντέχουν οι σχέσεις; Τι θα πει καλή και κακή σχέση;
Τι είναι η έλξη, η συγχώρεση, η συντροφικότητα;

«Δεν υπάρχει χρόνος για διαπληκτισμούς, απολογίες, πικρίες και ευθύνες. Τόσο μικρή είναι η ζωή. Υπάρχει μόνο χρόνος για αγάπη και αυτός ακόμα είναι λίγος». –Μάρκ Τουέιν

Τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μας το σχετίζεσθαι και δύσκολο. Πολλά τα ερωτήματα και πάμπολλες οι απαντήσεις. Σχέσεις ερωτικές, επαγγελματικές, φιλικές, γονεϊκές και ούτω καθ’ εξής. Όλες χρειάζονται το φως της αλήθειας και της εξελιξιμότητας.

Η σχέση γονέα προς το παιδί για παράδειγμα πρέπει να διακατέχεται από σεβασμό, ελευθερία, νοιάξιμο, φροντίδα και άλλες δεξιότητες. Όλη η ανάπτυξη των παιδιών μα και των ανθρώπων γενικότερα προϋποθέτει κάποιες βασικές συνθήκες, υπάρχουν συνθήκες που αναστέλλουν την ανάπτυξη, όπως για παράδειγμα ένα πολύ αυστηρό και αποστειρωμένο περιβάλλον όπου επικρατεί ο φόβος και άλλες που την ωθούν όπως ένα περιβάλλον δημοκρατικό που εμπνέει και ενισχύει. Θα λέγαμε ότι βασική προϋπόθεση στην ανάπτυξη είναι η σχέση που αναπτύσσει και δημιουργεί ο γονέας ή ο εκπαιδευτικός επίσης, με το παιδί.

Η πλέον βοηθητική σχέση, είναι μια σχέση κατανόησης και συν-πάθειας. Διακρίνεται από κάποια χαρακτηριστικά: την άνευ όρων θετική αποδοχή του παιδιού, των αναγκών, των επιθυμιών και των ικανοτήτων του. Την ενσυναίσθηση, δηλαδή την ικανότητα να συναισθάνεται ο γονέας ή ο εκπαιδευτικός το παιδί, την ανησυχία του, τη χαρά, τη λύπη, το φόβο, τη δυσκολία του, και τέλος την γνησιότητα, δηλαδή να είναι ο γονέας ή ο εκπαιδευτικός, αυτό που όντως είναι, χωρίς να προσποιείται κάτι άλλο. Καθώς, αν εκείνος πρώτος έχει αποδεχθεί και αγαπήσει τον εαυτό του, διευκολύνει και το παιδί να γίνει και να αποδεχθεί το δικό του εαυτό.