Μ ε βάση τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (1999), η κακοποίηση ή κακομεταχείριση ενός παιδιού περιλαμβάνει όλες τις μορφές σωματικής κακοποίησης ή παραμέλησης (έλλειψη βασικής φροντίδας) ή καθυστέρησης στην ανάπτυξη του παιδιού (χωρίς οργανική αιτιολογία) ή παραμέληση ιατρικής ή/και εκπαιδευτικής φροντίδας ή συναισθηματική κακομεταχείριση ή σεξουαλική παραβίαση οποιασδήποτε μορφής, που καταλήγει σε συγκεκριμένη ή εν δυνάμει βλάβη της υγείας, της ζωής, της ανάπτυξης ή αξιοπρέπειας του παιδιού.

Τ α κακοποιημένα παιδιά τις περισσότερες φορές καταλήγουν να είναι και ιδρυματοποιημένα παιδιά. Η κοινωνικοσυναισθηματική τους ανάπτυξη στα ιδρύματα, έχει τα εξής χαρακτηριστικά: εμφάνιση υπερκινητικότητας, αντικοινωνικότητας, επιθετικότητας ή και βιαιότητας, ή και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, συμπεριφορά απομόνωσης και απόσυρσης. Αδιαφοροποίητη φιλικότητα προς άγνωστα πρόσωπα και χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Μειωμένη ικανότητα να σχετιστούν με συνομηλίκους.

Ό πως λέει κι ο Σιδέρης (2009), τα παιδιά χρειάζονται γονείς. Οι γονείς πολλές φορές και για διάφορους λόγους δεν μπορούν να σταθούν στη θέση του γονιού. Και τότε αρχίζουν όλες οι δυσλειτουργίες σε ένα οικογενειακό σύστημα. Η κοινωνία ολόκληρη αλλά κι ο καθένας από εμάς, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι και προσεκτικοί με το να αφουγκραζόμαστε την παιδική κακοποίηση και να προσπαθούμε να είμαστε αρωγοί αν υποπέσει στην αντίληψη μας.