Τι συμβαίνει μέσα μας αδειάζοντας το πατρικό σπίτι μετά τον θάνατο των γονέων;

Η προσωπική εμπειρία για αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα, αποκάλυψε ότι δεν έχει επαρκώς διερευνηθεί και ποικίλλει τόσο πολύ η γκάμα των συναισθημάτων από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι ένα θέμα όμως που αργά ή γρήγορα θα κληθούμε σχεδόν όλοι να αντιμετωπίσουμε.

Πόσο υποκειμενικό είναι και αυτό το βίωμα;

Η υποκειμενικότητα του βιώματος έγκειται επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις μετά το θάνατο των γονέων και μέσα στη διαδικασία αδειάσματος του πατρικού σπιτιού, αποκαλύφθηκαν πράγματα άγνωστα στα παιδιά τους ή αναδύθηκαν συναισθήματα πρωτόγνωρα για εκείνους. Μέσα από έρευνα βγήκε ότι σαν διαδικασία το άδειασμα του πατρικού ήταν απαραίτητο για όλους όσον αφορά την ολοκλήρωση του πένθους, κάτι που δεν καταγράφεται επαρκώς στη βιβλιογραφία. Καθώς επίσης αποτέλεσμα έρευνας είναι και η διαχρονικότητα της σχέσης με τους γονείς, που υφίσταται και μετά το θάνατό τους.

«Τους αγαπημένους μας που έφυγαν τους είχαμε αγαπήσει πολύ τρυφερά, αλλά μας έχουν επίσης εξαντλήσει, στραγγίξει, ρουφήξει. Σειρά μας να τους αδειάσουμε, όπως θα αποδιώχναμε έναν ενοχλητικό ή ένα κακό όνειρο», καταγράφει η Φλεμ στο μοναδικό βιωματικό βιβλίο επί του θέματος. Άλλωστε ο θάνατος των γονέων φέρνει λύπη και δυστυχία για πολύ καιρό, εξαρτάται από τον καθένα πόσος είναι αυτός ο καιρός που θα του πάρει για να αντέξει τα συναισθήματα αυτά ώστε να προχωρήσει στη ζωή του.

Πόσο δύσκολη διαδικασία είναι;

Το άδειασμα του σπιτιού των εκλιπόντων γονέων οξύνει τη διαδικασία του πένθους, λειτουργεί σαν τελετουργικό μετάβασης τονίζοντας περισσότερο μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Ο καθένας μας εκφράζει το θρήνο με τον δικό του προσωπικό τρόπο.
Παίρνοντας μια χρονική απόσταση από το γεγονός, καταγράφεται ως μία μοναδική για τον καθένα εμπειρία ζωής που σε άλλους προσέθεσε ή αφαίρεσε ή δεν άλλαξε από την έως τότε εμπειρία ζωής του/της.

Τι αναδύθηκε γενικά ως καινούργιο μέσα από τη διαδικασία του αδειάσματος του πατρικού κι αν εν τέλει ολοκλήρωσε με έναν τρόπο τη διαδικασία του πένθους;

Το πένθος συνοδεύεται από συμπεριφορές που δεν συνηθίζουμε στην κανονική μας ζωή αλλά με την πάροδο ορισμένου χρόνου ξεπερνιέται. Η εμπειρία του πένθους βιώνεται μοναδικά και ουσιαστικά μοναχικά, αν και το άδειασμα του σπιτιού είναι μια διαδικασία απαραίτητη για την εξέλιξη του πένθους.

Όλοι θα ορφανέψουμε κάποια μέρα, τίποτα δεν γλυτώνει κανέναν μας από αυτή τη διπλή απώλεια που θα μας αναγκάσει να ζήσουμε τις περισσότερες φορές και την διαδικασία του αδειάσματος του πατρικού σπιτιού. Κι ο άνθρωπος αντιμετωπίζοντας αυτή τη διαδικασία απογύμνωσης του πατρικού του σπιτιού από όλα τα αντικείμενα τα οποία συμβολίζουν πολλά για την ίδια του την ύπαρξη, βιώνει μεγάλα κι έντονα συναισθήματα. Αδειάζω σημαίνει επίσης εσωτερικό άδειασμα: ρίχνω τα πέπλα και τις μάσκες, αποκαλύπτομαι.

Είναι μια εμπειρία αναμφίβολα δυνατή. «Μήπως αδειάζοντας το σπίτι τους, αδειάζω εν τέλει τους ίδιους τους γονείς μου, όπως όταν βγάζουμε τα εντόσθια από ένα ψάρι ή κοτόπουλο; Ο κάθε συνειρμός μου αντηχεί μαζί με τους συνειρμούς της γλώσσας. Αδειάζω, αυλακώνω, ξεκοιλιάζω. Αδειάζω σημαίνει επίσης καθαρίζω, κλείνω, εξαφανίζω, βάζω τέλος. Δεν λέμε και ν’ αδειάσω την καρδιά μου, να ξαλαφρώσω δηλαδή; Το άδειασμα ανακουφίζει. Είναι πολύ ανάρμοστο να το ομολογήσουμε;», γράφει η Φλεμ στο βιβλίο της.