Η εφηβεία είναι μια από τις ομορφότερες, μοναδικές αλλά και πιο κρίσιμες περιόδους της ζωής. Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους να αλλάζει, να θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο των ενηλίκων και παράλληλα – αναπόφευκτα – μέσα από την κοινωνικό συγχρωτισμό & την επαφή του με ανθρώπους των δυο φύλων το σεξ αποκτά ξαφνικά και αρχίζει να διαδραματίζει καίριο ρόλο στη ζωή του εφήβου/-ης. Πολύ συχνά αποτελεί θέμα “ταμπού” & ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα που καλούνται να διαχειριστούν οι έφηβοι και ιδίως οι γονείς, οι οποίοι πολλές φορές διακατέχονται από το άγχος της σεξουαλικής προτίμησης ή προσανατολισμού που θα ακολουθήσει το παιδί τους.

Η εφηβεία είναι μια κρίσιμη ηλικιακή περίοδος που μπορεί να αρχίσει από τα 10 και διαρκεί έως και τα 19 χρόνια περίπου. Χωρίζεται αναπτυξιακά σε 3 περιόδους: Στην πρώιμη εφηβεία (10-14), στη μέση εφηβεία (14-17) και στην όψιμη εφηβεία (πάνω από 17). Η αναγνώριση, αποδοχή & έκφραση της σεξουαλικότητας στην εφηβεία αντανακλά την κοινωνική εξέλιξη & πρόοδο, καθώς ορισμένες συμπεριφορές δεν ήταν & δεν είναι επιτρεπτές σε διάφορες εποχές & σε διάφορους πολιτισμικούς χώρους.

Ν α αναφέρουμε ότι η πρώτη ερωτική επαφή του εφήβου μπορεί να γίνει πηγή αγχωδών συναισθημάτων & ανασφάλειας για τον ίδιο/-α αλλά και για τους γονείς του. Οι έφηβοι εξερευνούν το σώμα τους & επιδίδονται σε διάφορες προσωπικές φαντασιώσεις. Στα πλαίσια της έκφρασης της σεξουαλικότητας στην εφηβεία, συχνά παρατηρούνται & ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές. Υπάρχει η περίπτωση, αυτά τα ομοφυλοφιλικά όνειρα, οι φαντασιώσεις και οι πειραματισμοί τις περισσότερες φορές να είναι βραχύβιας διάρκειας, μια παροδική συναισθηματική έξαρσης της στιγμής ή και η δοκιμή για τον αν θα μπορούσε ή σύναψη σχέσης να αποκτήσει μονιμότητα & διάρκεια.

Α ν όμως υπάρχει μια επίμονη τάση σε αυτό και ο έφηβος έχει πράγματι ομοφυλοφιλική κατεύθυνση, είναι σκόπιμο οι γονείς να πάρουν τη γνώμη ενός ειδικού, όχι για να τον μεταπείσουν ή να τον πιέσουν να αλλάξει… αλλά για να δουν πώς θα χειριστούν το όλο ζήτημα με διακριτικότητα, ώστε να το στηρίξουν & να μην «καταστρέψουν» την αυτοπεποίθησή του και τη σχέση τους μαζί του. Μάλιστα, τα παιδιά αυτά, είναι συχνά πιθανόν να είναι «κλειστά», αντικοινωνικά, καχύποπτα & να εμφανίζουν έντονες αγχώδεις διαταραχές, τάσεις απομόνωσης, κοινωνικής απόσυρσης και κατάθλιψη.

Η συζήτηση επ’ αυτού, με τους γονείς, είναι η συζήτηση που τρέμουν οι περισσότεροι gay άνθρωποι καθώς φοβούνται τις αντιδράσεις των δικών τους ανθρώπων στην αποκάλυψη της σεξουαλικότητας τους. Δυστυχώς τα κοινωνικά πρότυπα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένα ώστε να είναι απαραίτητη η δημοσιοποίηση της σεξουαλικότητας για να μην έχει προβλήματα η καθημερινότητα του ανθρώπου (gay ή straight). Αυτή λοιπόν η κοινωνική ανάγκη δημιουργεί μεγάλο άγχος και ένταση στη ψυχοσύνθεση ενός gay ατόμου το οποίο ενίοτε καταφεύγει στην απομόνωση και στην μυστικοπάθεια. Πολλές είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων που, είτε λόγω φόβου είτε λόγω ντροπής, δεν αποδέχονται την σεξουαλική τους ταυτότητα και βιώνουν μία καταπιεσμένη ζωή. Οι περισσότεροι gay γνωρίζουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό μέχρι την εφηβεία όπου εκεί πλέον είναι έκδηλος και αναγνωρίσιμος. Σε αυτή τη φάση ένας/μία gay χρειάζεται στήριξη, αποδοχή και αγάπη από το περιβάλλον καθώς νιώθει χαμένος-η, θεωρεί ότι διαφέρει από την πλειοψηφία και ότι έχει κάνει κάτι πολύ κακό χωρίς να έχει πειράξει κανέναν. Συνήθως έχει ενοχές για την ομόφυλη ερωτική έλξη που αισθάνεται ενώ μπορεί να αναπτύξει και αισθήματα θυμού απέναντι στον εαυτό του γιατί δυσκολεύεται να διαχειριστεί αυτό που του/της έχει συμβεί. Η αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας ενός/μίας gay είναι αποδοχή του εαυτού, της προσωπικότητας και των χαρακτηριστικών του gay ατόμου. Επειδή η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, στιγματίζει τα μέλη της, αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει και ο gay άνθρωπος να στιγματίζει τον εαυτό του λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων, κομμάτι μικρό σε σύγκριση με το μεγαλείο της συνολικής του προσωπικότητας.

Π ολλές είναι οι αντικρουόμενες μελέτες σχετικά με την ομοφυλοφιλία όπου άλλες μιλούν για εκ φύσεως ομοφυλόφιλος-η και άλλες για επίδραση του περιβάλλοντος. Οπότε οι ευθύνες για την gay σεξουαλικότητα δεν μπορούν να αποδοθούν πλήρως ούτε στο οικογενειακό περιβάλλον ούτε στο ίδιο το άτομο. Η γνωστοποίηση του σεξουαλικού προσανατολισμού ενός gay ανθρώπου στην οικογένεια του σίγουρα δεν είναι μία εύκολη πράξη, αντιθέτως χρειάζεται θάρρος, τόλμη και δύναμη. Καλό θα ήταν να υπάρξει μία ψυχολογική-συναισθηματική προετοιμασία του ατόμου ώστε να είναι έτοιμο να δεχτεί και το καλό και το κακό σενάριο. Οι άνθρωποι που αγαπούν και ενδιαφέρονται ειλικρινά για ένα άτομο, θα αποδεχτούν την gay ταυτότητα του γιατί έκαναν, κάνουν και θα κάνουν όνειρα για την ευτυχία του/της. Οι γονείς και το οικείο περιβάλλον δεν είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν την σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού τους αλλά έχουν δέσμευση να μην στερήσουν από το παιδί τους την ευτυχία που του/της αξίζει. Καλό θα ήταν κοινωνικά ταμπού και προκαταλήψεις να μην γίνονται εμπόδιο στη διατήρηση υγιών οικογενειακών σχέσεων γιατί στο βωμό «του τι θα πει ο κόσμος» έχουν διαπραχθεί πολλά οικογενειακά, και όχι μόνο, «εγκλήματα». Καλό θα είναι να μη ξεχνάμε πως οι άνθρωποι, είτε gay είτε straight, είναι ίδιοι και πριν και μετά την ανακοίνωση της σεξουαλικής τους ταυτότητας, οπότε αν υπάρχει αληθινή αγάπη πριν, θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη και μετά όπου το άτομο θα είναι πλέον απελευθερωμένο και χαρούμενο.