Αναζητώ το φως και την αλήθεια ενάντια στο σκοτάδι και το ψέμα. Κι αυτή την αλήθεια και το φως που αναζήτησα στην προσωπική μου ζωή, προσπαθώ να εμφυσήσω ως αξία και στις ζωές των άλλων ώστε να μεταλαμπαδεύσω αυτή την αντίληψη και τη γνώση στον δρόμο της προσωπικής ελευθερίας κι εξέλιξης.

Αλλά ας αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι αυτής της ιστορίας από ‘κεί που άρχισε… Στα 15 μου χρόνια, έμαθα μια αλήθεια για τη ζωή μου, που δεν την άντεχα τότε… Την κουκούλωσα και την άφησα σαν σαράκι να με τρώει… Στα 30 μου αναζήτησα ψυχοθεραπευτική συμβουλή και βοήθεια για ένα θέμα που άμεσα δεν με αφορούσε κιόλας. Τότε αρχίζει το δικό μου ταξίδι στην αυτογνωσία. Στο παρεμπιπτόντως πήγα στη θεραπεύτρια μου κι έμεινα σ’ αυτό το ταξίδι έως σήμερα. Μια διαδρομή γεμάτη πόνο, θυμό, φόβο αλλά με μεγάλη δέσμευση από πλευράς μου κι έτσι τελικά κατάφερα να βγάλω τον εαυτό μου στο απόλυτο φως και την αλήθεια του. Μέσω αυτής της διαδρομής άλλαξα τη ζωή μου ολόκληρη και σήμερα νιώθω μόνο δύναμη, αισιοδοξία κι ελευθερία.

Όταν ξεκίνησα αυτό το δρόμο της αυτογνωσίας, εργαζόμουν ήδη ένα χρόνο σε μία τράπεζα. Ενώ είχα σπουδάσει Ψυχολογία και Κοινωνιολογία, δεν είχα τολμήσει να εξασκήσω επαγγελματικά τα πτυχία μου στο αντικείμενο τους. Στην τράπεζα που εργάστηκα, έμεινα σχεδόν 20 χρόνια, όπου εκεί γνώρισα και τον μετέπειτα σύζυγο μου κι αποκτήσαμε δύο παιδιά. Το περιβάλλον της τράπεζας εξυπηρέτησε τη μητρότητα κι είμαι ευγνώμων για τα χρόνια που έζησα εκεί αλλά δεν ήταν ένα περιβάλλον που προσέθετε οξυγόνο στα κύτταρα μου, ειδικά στην αναζήτηση, τη δημιουργικότητα και την εξέλιξη μου για το καλύτερο. Θα έλεγα ότι μάλλον μου αφαιρούσε οξυγόνο και ζωτικότητα σιγά σιγά… Στο πίσω μέρος του μυαλού μου άρχισε να γεννιέται το όραμα μου, να γίνω κι εγώ ψυχοθεραπεύτρια. Και μέσα από το θεραπευτικό μου ταξίδι, άρχισα να εμπλουτίζω και εκπαιδευτικά τις γνώσεις μου πάνω στην Ψυχολογία. Οραματιζόμουν, σπούδαζα αλλά δεν τολμούσα…

Ώσπου ήρθε η αρρώστια πριν κάποια χρόνια… Καρκίνος του θυρεοειδούς… Επιθετικός και μεταστάσιμος… Με μνήμη εφ όρου ζωής… Θεραπεία με απομόνωση… Εκεί στην απομόνωση το όραμα έγινε σχέδιο, συγκεκριμένο και απτό: Θα φύγω από την τράπεζα, θα ξεκουραστώ και θα απολαύσω τα παιδιά μου στην τελευταία φάση της εφηβείας, θα κάνω ένα μεταπτυχιακό κι έξτρα σπουδές όσες χρειάζεται για να νιώθω ικανή κι έτοιμη ώστε να γίνω θεραπεύτρια κι εγώ. Υποστηρικτές σε αυτή την απόφαση ζωής από την πρώτη στιγμή, η θεραπεύτρια μου & ο άντρας μου. Η μία με ενθάρρυνε και με υποστήριζε δίνοντας μου χώρο και πελατεία κι ο άντρας μου με ενθάρρυνε και με υποστήριζε ψυχικά και οικονομικά ώσπου να τα καταφέρω. Πάνω απ’ όλα όμως, πίστεψα εγώ σ’ εμένα και κατάφερα να ολοκληρώσω ένα δύσκολο τριετές μεταπτυχιακό και να αρχίσω να εργάζομαι παράλληλα σ’ αυτό το καινούργιο επάγγελμα.

Η ζωή μου γύρισε σελίδα. Την ώρα που γύρω μου, οι συνομήλικες μου αποσύρονταν κι αποπαίδωναν με θλίψη και δυσκολία, εγώ άρχισα να βιώνω μια δεύτερη νιότη. Οι αντοχές μου κι η ενέργεια μου αυξήθηκαν, η ανατροφοδότηση από μια δουλειά που γέμιζε την ψυχή μου πρώτα απ’ όλα μ’ ευχαρίστηση και μ’ έφερνε σε διαρκή συνομιλία με τις ψυχές και τη θέληση των άλλων ανθρώπων, έφερε στη ζωή μου μια διαφορετική διάσταση, σαν να ξαναγεννιόμουν. Η χαρά του να αλλάζεις ζωή ειδικά όσο μεγαλώνεις είναι κάτι αφάνταστα ανανεωτικό κι όπως λέει ο Yalom: «Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Ποτέ δεν είμαστε πολύ γέροι για κάτι τέτοιο».