Αν δίναμε τον ορισμό της μάστιγας των σύγχρονων κοινωνιών, θα λέγαμε ότι άγχος είναι η κατάσταση που δημιουργείται όταν η συνδιαλλαγή του ατόμου με το περιβάλλον οδηγεί το άτομο να βιώνει μια ασυμφωνία –πραγματική ή πλασματική – μεταξύ των απαιτήσεων της κατάστασης και των βιολογικών, ψυχολογικών ή κοινωνικών ικανοτήτων –αποθεμάτων του ατόμου (Sarafino, 1998) επίσης για το στρες θα λέγαμε ότι είναι η φυσιολογική απάντηση του οργανισμού στο άγχος – μας βοηθάει να αντιδράσουμε δηλαδή.

Υπάρχουν πολλές διαταραχές που συνδέονται με το άγχος, οι λεγόμενες αγχώδεις διαταραχές. Αυτό συμβαίνει όταν το στρες υπερβαίνει το όρια ανοχής μας. Σε μικρές δόσεις το στρες είναι ακίνδυνο, σε μεγάλες δόσεις είναι καταστροφικό και σε μεσαίες δόσεις μας κινητοποιεί, προκειμένου π.χ. να τρέξουμε για να προλάβουμε το λεωφορείο, να διαβάσουμε για τις εξετάσεις κλπ. Μάλιστα, σε σχετικές μελέτες έχει βρεθεί ότι, μέχρι ενός ορίου, όσο αυξάνονται τα επίπεδα του στρες τόσο αυξάνεται και η αποδοτικότητα. Από την άλλη μεριά, όμως, όταν υπερβεί τα όρια της ανοχής μας (το «βέλτιστο σημείο απόδοσης», όπως το αποκαλούν οι ειδικοί), η σχέση του με την απόδοση γίνεται αντιστρόφως ανάλογη. Με άλλα λόγια, το στρες σε μεγάλες δόσεις μπορεί να «μπλοκάρει» τις επιδόσεις μας και να απειλήσει την υγεία μας.

Οι ειδικοί εξηγούν ότι όσοι βρίσκονται σε μια κατάσταση συνεχούς πίεσης, τείνουν να αντιδρούν υπερβολικά, να μεγαλοποιούν τα πάντα -κυρίως τα αρνητικά -, να είναι σε διαρκή υπερένταση χωρίς λόγο, αλλά και χωρίς αποτέλεσμα.
Επιπλέον, μπορεί να αρρωσταίνουν συχνά, καθώς και να παραπονούνται για σωματικά συμπτώματα όπως:

• Πονοκεφάλους, καθώς και πόνους σε διάφορα σημεία του σώματος.
• Πεπτικές ενοχλήσεις (φούσκωμα, δυσκοιλιότητα κλπ.).
• Δυσκολία στον ύπνο.
• Ταχυπαλμίες.
• Διαρκές αίσθημα κόπωσης ή εξάντλησης.
• Δυσκολία στην αναπνοή.